بر طمع ، طبع خسیسی که تفاخر دارد

آبرو را عرق سعی تصور دارد

با بخیلان نه همین طبع گدا ناصاف است

کیسهٔ خود هم ازین قول دلی پر دارد

گل این باغ اگر بیخبر از فرصت نیست

خندهٔ رنگ به روی که تمسخر دارد

طبع شهوت نسب از سیرگریبان عاری ست

گردن خر سر تحقیق به آخور دارد

خاک شو معنی موهومی هستی دریاب

فهم رازت به عدم جیب تفکر دارد

نی ز هستی خجلم نی ز جنون منفعلم

طبع بی ساختهٔ شوق چه عنصر دارد

ز شکست است رک گردن امواج بلند

عاجزی هم چقدر ناز و تکبر دارد

قلت مایه عرق می کشد از طبع کریم

ابر هرجا تنک افتاد تقاطر دارد

خودگدازست شراری که به جایی نرسد

ناله در بی اثری سخت تأثر دارد

محو گردیدن ما آنهمه ناموزون نیست

سکتهٔ مصرع نظاره تحیر دارد

بیدل از جهل میندیش که در مکتب عشق

گر همه طفل سرشک است تبحر دارد